Ter Nagedachtenis

TER NAGEDACHTENISNovember 2006‘Pim, Pihiiiim. Heb je dat ggggvvvddd rooie Amsterdamse politieke NSB-zooitje bij elkaar gezien. Wel lullen over een vrije dag voor een of ander islamitisch feest maar niet even stil blijven staan op de plek waar ik vermoord ben. Het is dat ik een ggggvvvddd vliegverbod heb anders zou ik ze daar beneden eens flink met mijn pen om de oren slaan’, tiert Theo terwijl hij over het randje van zijn wolkendek naar het Amsterdamse gemeentehuis kijkt.Enkele meters verderop ligt Pim (in een bijna niet te zien klein zwembroekje) heerlijk te zonnen in het eeuwige zonnetje. Zijn gevleugelde knapen zijn druk doende om hem al zachtjes masserend voor de zoveelste keer te voorzien van een geurend laagje zonnebrandolie.
‘Ach lekker dikkerdje, maak je toch niet druk, geniet van het eeuwige leven’, reageert hij met een ietwat kreunende stem en vervolgt: ‘Hier hebben we geen regenten die vanuit het Haagse pluche het volk verlakken en enkele weken voor de verkiezingen gouden bergen beloven. Hier hebben we geen jonge allochtonen die in de wolken worden gelegd en intussen oude vrouwtjes beroven. Hier hebben we geen belastingheffingen om de eeuwige honger van corrupte politici te stillen. Hier hebben we geen nieuwe canon nodig om de geschiedenis aan te passen aan de gevolgen van meer dan dertig jaar linkse kerk vervuiling. Jij en ik, wij … worden niet genoemd in dat rijkelijk gesubsidieerde geschiedenisproject. Wel Srebrenica, dat ongelofelijke schandaal waar onze militaire meisjes en jongens de schuld van kregen maar in werkelijkheid dat geMabelde ding met haar ex-geliefde moslim een vinger in het bloedige papje had. Of, of … die koffiekloot, die salonsocialist Max Havelaar. Ook hij staat in de nieuwe canon, je weet wel dat mannetje van die zogenaamde eerlijke linkse kerk koffie. Dat mannetje dat zichzelf zag als de nieuwe radja van Indonesië. Dat mannetje dat constant alles vergokte en zijn hele gezin in de afgrond stortte. Ook hij heeft een ereplaats op dat geschiedkundige canonlijstje. Tja, de Nederlandse willekeur kent geen grenzen. Ons zijn ze snel vergeten, we hadden gewoon de verkleurde kleur schat.’‘Wat …, verkeerde kleurrrrrrrrr, wat heeft dat in gggggdddsss-naam er mee te maken?’, bromt Theo terwijl hij driftig in zijn tabaksbuidel graaft om een shagje te draaien.Met een glimlach op zijn gezicht schampert Pim, ‘Nou heel simpel, neem het geval Kerwin Duinmeijer, je weet dat schattige Antilliaanse jongetje. Dat lieverdje dat meer dan twintig jaar geleden, in 1983, de dood vond door zinloos geweld. Sinds zijn dood vindt er ieder jaar een Kerwin Duinmeijer-herdenking plaats met een tocht van de Dam naar het Vondelpark waar het standbeeld Mama Baranka ter nagedachtenis aan hem is opgericht. Ze krijgen zelfs subsidie voor deze activiteiten. Als je meer wilt weten moet je maar eens een of andere satelliet aftappen en kijken op http://www.kerwin.nl/nieuws.htm, en, en …..’  ‘Ho, ho, stop, stop, ik kan het niet meer horen’, schreeuwt Theo terwijl hij enkele plukjes wolken in zijn oren stopt. Met enigszins gebogen schouders draait hij zich om en loopt driftig weg met een peuk in zijn rechtermondhoek, en rechterduim achter een bretel.Terwijl Pim Theo nakijkt is zijn hemelse blik van zijn gezicht verdwenen en denkt hij terug naar dagen voor de verkiezingen van mei 2002. Peinzend vraagt hij zich af hoe hij het na de verkiezingen van toen ervaren zou hebben, daar in Den Haag, in het politieke pluche.
Met een zucht draait hij zich om op zijn hemelse zonnebed en mompelt: ‘Die verdomde Volkert van der Graaf, hoe lang duurt het nog voordat ik hem een paar verdiepingen lager tussen de pikzwarte wolken zie rondkruipen bij een van zijn maten, Louis Sévèke.’ 

Advertentie