Onder de noemer GroenLinks, SP of PvdA is het gerecycled communistisch afval in Nederland steeds meer het politieke pluche in Den Haag, provincies en gemeenten gaan bevolken en mogen we met z’n allen dagelijks de gevolgen van hun ‘misdadige’ idealen ervaren.
Tijdens een van mijn bezoeken aan Italië – gedurende de verkiezing van april 2008 – mocht ik het tegenovergestelde meemaken, hun communistische kameraden werden namelijk compleet van het bestuurlijke politieke toneel gevaagd.
Voor het eerst sinds 1946 komen er geen communistische partijen in het Italiaanse parlement. Samen met de milieutetterende groenen zijn zij de grote verliezer. Italië koos voor centrum rechts. Zij komen met een ruime meerderheid in de Italiaanse Senaat en in het Huis van Afgevaardigden mede waardoor er onder de senatoren weer voldoende steun is te verwachten voor de nieuwe regering. Dit in tegenstelling tot de situatie in de afgelopen linkse regeerperiode van de linkse regering van Romano Prodi.
Aan de ene kant waren de Italiaanse verkiezingen voor mij een verfrissende ervaring maar aan de andere kant gaf het me ook een beetje een triest gevoel. Dit kwam door de vele heftige maar prettige discussies die ik de afgelopen jaren mocht voeren met jonge linkse Italianen. Zij zagen hun droom in rook opgaan. Links, het communisme was hun ideaal.
Over de afschuwelijke misdaden tegen de mensheid die door het communisme werden begaan wisten zij meestal niets of wilde men liever niet praten. De linkse politiek, het onderwijs, had zijn jarenlange informatievervuilende en hersenspoelende aanpak op effectieve wijze op de jeugd uitgevoerd.
Wanneer ik bijvoorbeeld aan jongeren vroeg waarom ze een Palestijnensjaal droegen kreeg ik als antwoord ‘dat betekent vrede’. Waarop ik dan meestal op plagende wijze reageerde met: ‘Oh … dus kinderen en vrouwen met bomgordels om betekent in jullie ogen vrede’. Om de daarop volgende pijnlijke stilte te verbreken schonk ik ze dan meestal een heerlijk glas sprankelende proseco in: ‘la salute’.
Amper terug in Nederland verging me al weer snel het vrolijke ‘salute’ door de volksverlakkende activiteiten van de Haagse politieke meute. Laten we er even één aanhalen.
‘Kamer eist optreden tegen milieuvervuiling Curaçao’ kopte een artikel in de Volkskrant van 28 april 2008.
Tjonge, jonge, jonge, wederom een staaltje smerig politiek ijlen in de ruimte.
Neem de partij die al jaren zegt op te komen voor het milieu, GroenLinks. Bij monde van haar fractieleider Femke Halsema bracht zij het vreselijke ‘nieuws’ dat jaarlijks achttien Antilliaanse eilandbewoners vroegtijdig sterven door de milieuvervuilende, sterk verouderde raffinaderij.
Afschuwelijke linkse partijpropaganda, hoezo? Voor haar is het namelijk niks nieuws want haar dik gesubsidieerde buitenparlementaire achterban zit er al jarenlang met hun neus bovenop. Waarom komt ze er nu pas mee?
Ook de woordvoerder van Binnenlandse Zaken liet van zich horen en deed er nog een vuil schepje schijnheiligheid bovenop. Het ministerie weet ook al jaren van wanten maar liet in het artikel weten dat de Nederlandse regering zich niet afzijdig houdt bij de stank en gezondheidsproblemen op de Antillen.
Niet afzijdig, onze politiek, onze overheid? Zum kotzen.
Waarom?
Al meer dan dertig jaar wordt de gezondheid van de bevolking op Curaçao in gevaar gebracht door het nalatige beleid van zowel de Antilliaanse als Nederlandse overheid. En ook de dik gesubsidieerde linkse buitenparlementaire netwerken zijn door hun de selectieve zwijgzaamheid medeplichtig.
Neem het beruchte asfaltmeer, een erfenis van de koninklijke Shell-Curaçao. Tijdens een van mijn bezoeken aan de Antillen was voor mij de maat vol en heb ik dit misdadige politieke beleid in een artikel in het AD Ned. Antillen/Aruba op 20 maart 1996 aan de kaak gesteld met als kop: ‘Geen activisten, maar anti-visten’.
Tevens plaatse ik op diezelfde dag in de lokale krant Amigoe het navolgende bericht:
‘Het vuilnisvat van Shell: Een uniek milieuproject ’
Curaçao erft niet alleen het vuilnisvat van Shell maar tevens de informatievervuiling en selectieve actiebereidheid van de Shell-tegenstanders, waaronder een aantal mensenrechten- en milieu-organisaties.
Waarom stelden de beleidsmakers van deze organisaties het asfaltmeer niet ter discussie in de jaren ’70-’85? Zij waren immers gedurende die periode zeer actief met diepgaande onderzoeken naar de activiteiten van Shell-Curaçao, onder andere m.b.t. haar olieleveranties aan het voormalige Rhodesië en Zuid-Afrika.
Waarom hebben zij meer dan twintig jaar gezwegen over deze door Shell veroorzaakte vervuiling?
Wilde men soms wisselgeld bewaren voor latere activiteiten? Of tracht men zich te verschuilen achter “Das haben wir damals nicht gewust”?
Ik steun de actievoerders in hun argument dat het asfaltmeer “een groot afvalprobleem is” maar sta verbaasd over hun grote vraag “wie voor de kosten moet opdraaien”. Zij zijn immers de activisten, die sedert een aantal decennia gespecialiseerd zijn in het vergaren van miljoenen guldens overheidssubsidies voor diverse ontwikkelingsprojecten in de wereld.
Het moet voor hen en hun achterban, waaronder de minister van Ontwikkelingssamenwerking, Jan Pronk, geen enkel probleem zijn om van hun huidige budgetten voor milieuprojecten in de wereld een paar procent af te halen voor een uniek milieuproject als het asfaltmeer in Curaçao. Of is het zo, dat het hen momenteel niet uitkomt om zo een prachtig anti-Shell-mediaproject op korte termijn af te sluiten met concrete oplossingen.
Mochten de dames en heren anti-visten, en anderen, nadere informatie wensen over de vraag “Hoe lossen we de financiering met betrekking tot het asfaltprobleem op”, dan kunnen ze zich wenden tot ondergetekende.
P.J.W Siebelt
International Consultant.
Daarna bleef het geruime tijd oorverdovend stil. Waarschijnlijk was voor het gerecycled communistisch afval het ‘korenbloemtje’ of ‘fietspad’ in de ‘Afrikaanse jungle’ véél belangrijker. Pas na 2002 kwamen er over het enorme Curaçaose probleem schoorvoetend berichten via de milieubeweging en liet ook GroenLinks en de SP van zich horen.*
Onze politiek, onze overheid, de milieubeweging, eigenlijk zouden we ze moeten deporteren naar de randen van het asfaltmeer of het terrein van de vervuilende raffinaderij. Eens kijken hoe lang het probleem dan nog zou duren.
Salute.
*
http://www.allepersberichten.nl/persbericht/1985/1/De-grofste-milieuschande-in-het-Koninkrijk/
http://www.noticias.nl/milieu_artikel.php?id=1013
http://antilliaans.caribiana.nl/innederland/car20070102_milieudefensie
http://humanecare.org/Onderzoek%20vervuiling%20Isla%20-%20November%202004.pdf
Geplaatst door petersiebelt 
PeterSiebelt.nl - info@petersiebelt.nl 