Een ‘oorlogs’misdadiger als nieuwe president van Zuid-Afrika?

Afgelopen zondag is in Zuid-Afrika een voor het land enorm belangrijk congres begonnen. Ruim vierduizend afgevaardigden van de oppermachtige regeringspartij ANC zijn in het noorden op de Universiteit van Limpopo bij de stad Polokwane bijeen om, onder meer, een nieuwe president te kiezen. De twee belangrijkste kanshebbers zijn de huidige president Thabo Mbeki en de misdadiger Jacob Zuma.

 

Wie zal het worden? Morgen of overmorgen zullen we het weten.
Het zal er om spannen, nog nooit in zijn 95-jarige geschiedenis is het ANC zo verdeeld geweest.

 

Onder de huidige president Mbeki heeft het land een ononderbroken groei doorgemaakt. Naar verwachting in 2007 opnieuw met 5%. Leefde in 2001 nog 51,4 procent van de Zuid-Afrikanen onder de armoedegrens, in 2006 was dat percentage gedaald tot 43,2 procent. Desondanks krijgt Mbeki het verwijt dat het wegwerken van de economische achterstanden niet snel genoeg gaat. De belangrijkste sfeermakers tegen Mbeki zijn de jarenlang door Nederland ondersteunde vakbeweging Cosatu en de jeugd- en vrouwenliga’s van het ANC, invloedrijke organisaties die Zuma steunen. Als Zuma tot ANC-president wordt verkozen is hij de komende vijf jaar de machtigste man van het land. Gezien de invloed van het ANC wordt hij dan zo goed als zeker ook president van Zuid-Afrika bij de landelijke verkiezingen in 2009.

 Voor velen een huiveringwekkend scenario. Zij vinden Zuma corrupt en volgens hen schuwt hij geen enkel middel om zijn doel te behalen. Wie de media heeft gevolgd heeft kunnen lezen dat Zuma een aantal malen terecht heeft gestaan. In 2005 werd hij aangeklaagd voor de verkrachting van de met HIV besmette Fezeka Kuzwayo, een dochter van zijn overleden vriend. Aan de rechter gaf Zuma toe sex met haar te hebben gehad, wetend dat ze besmet was met HIV. Welke kwaliteiten de man heeft blijkt uit een van zijn uitspraken voor de rechter. Om besmetting tegen te gaan gebruikte hij geen condoom maar ‘een warme douche’, aldus Zuma. Uiteindelijk ging Zuma vrijuit maar voor het slachtoffer zag het er anders uit. Na haar aanklacht werd zij dermate zwaar bedreigd dat zij en haar moeder Zuid-Afrika ontvluchtte en met hulp van het Nederlandse Aids Fonds in Nederland politiek asiel vroeg en kreeg.

In 2004 was Zuma betrokken bij een omvangrijk corruptieschandaal. Hij werd aangeklaagd omdat hij 500 duizend rand smeergeld zou hebben aangenomen, alles in ruil voor bemiddeling bij grote wapenorders. Inmiddels is bekend geworden – en zijn er bewijzen – dat het om 4,07 miljoen rand (400 duizend euro) ging. Zijn financieel adviseur werd tot 15 jaar celstraf veroordeeld omdat hij steekpenningen voor Zuma had geregeld. Algemeen werd verwacht dat een veroordeling van zijn adviseur onvermijdelijk zou leiden tot een veroordeling van Zuma. Maar de praktijk was anders, Zuma werd vrijgesproken.

 

In de aanloop naar het huidige partijcongres waren deze schandalen weer volop in het nieuws. Maar zéér opmerkelijk is dat bijna de gehele internationale media zweeg – en nog steeds zwijgt – over een vele malen grotere schandvlek uit Zuma’s verleden. Zelfs in biografieën over Zuma op bekende internetsites als Wikipedia is er geen woord over te lezen. Namelijk over zijn directe en indirecte verantwoordelijkheid voor het martelen en executeren van gevangen. Nota bene mensen uit zijn eigen gelederen. Misdaden die plaatsvonden in de kampen van de gewapende tak van het ANC, in landen als Angola, Tanzania, Uganda of Zambia.

In de oorlog tegen het voormalige apartheidsregiem werd Zuma in 1987 benoemd tot hoofd van de contra inlichtingendienst van het ANC. Hij was verantwoordelijk voor het opsporen van spionnen of vijandelijke agenten binnen de organisatie. Daarbij werd geen enkel middel geschuwd om inlichtingen te verzamelen (reeds eerder heb ik een aantal methoden daarvan beschreven*). Gevangen werden overgoten met kokend water, opgesloten in metalen containers die vervolgens in de brandende zon werden gezet, mishandeld met stukken gesmolten plastic en bij één gevangen werden zelfs spijkers in het hoofd geslagen.

 Alhoewel deze ‘oorlogs’misdaden al jaren in binnen en buitenland bekend waren kwam de grote ophef pas nadat op 13 januari 1993 een rapport verscheen van de Douglas Commissie. De Commissie noemde Zuma als een van ANC leiders die verantwoordelijk was voor het martelen en executeren van gevangen. Daarna volgden er nog vele onderzoeken en getuigenverklaringen en werd Zuma herhaaldelijk – ook in allerhande dagbladen – als medeplichtige genoemd. Maar binnen enkele maanden verdween zijn naam in dit verband al weer snel uit de media.

Terug naar de huidige toestand.

Tijdens het congres overstemden de Zuma-aanhangers de overige ANC-leden. Massaal zongen ze Zuma’s lijflied: ‘Awulethe Umshini Wami’, geef me mijn mitrailleur terug. Het lied verwijst naar Zuma’s verleden bij de gewapende tak van het ANC. Deze man dreigt Mbeki van de troon te stoten. Zijn opmars zorgt voor de nodige onrust op de internationale markten. Buitenlandse investeerders zijn bang voor hem. Anderen menen dat het politieke klimaat dreigt af te glijden naar een stammenstrijd tussen Zulu en Xhosa. Ook voor de blanke Zuidafrikaner ziet de toekomst er somber uit. Met Zuma aan de macht is de tijd zo goed als rijp voor Zimbabwaanse toestanden.

Aartsbisschop Tutu waarschuwde deze week nog dat Zuid-Afrika geen leider moet kiezen “voor wie we ons moeten schamen”. Tutu weet waarover hij spreekt want in 1990 werd hij uitvoerig geïnformeerd door zeven ANC-slachtoffers uit de kampen.

 

‘Ik zeg al twee maanden dat geen van deze twee kandidaten onze partij zou moeten leiden’, aldus Pallo Jordan, minister van Kunst en Cultuur. ‘We hebben een leider van een nieuwe generatie nodig.’ Jordan was zelf een slachtoffer van de kampen en werd zonder argumentatie zes weken opgesloten.

 

Peter Siebelt. Loosdrecht, 17 december 2007.

 * http://www.hetvrijevolk.com/index.php?pagina=4303&titel=Jan_Pronk%3A_mensenrechtenactivist_of_%91oorlogsmisdadiger%92

Bronnen:
-Diverse Zuifafrikaanse, internationale en nationale media waaronder de Volkskrant, NRC-Handelsblad, Trouw uit de periode 1989-2007.
-TWALE, M., E.A. Mbokodo. Inside MK: Mwezi Twala-A soldier’s story. Johannesburg [Jon. Ball Publ.], 1994, 160 pp.
-Stephen Ellis, MBOKODO: Security in ANC Camps, 1961-1990. African Affairs (1994) 93,279-298. Pagina 291, 297.
-http://www.niza.nl/docs/200612211510525365.pdf?&username=guest@niza.nl&password=9999&groups=NIZA&workgroup=
-http://www.mg.co.za/articlePage.aspx?area=/zuma_report/zuma_insight/&articleid=267293

Alvast een vrolijk kerstfeest en een goed uiteinde

Waarde lezers,

 

Hierbij een klein lichtpuntje voor de komende feestdagen waarbij ik de hoop uitspreek dat we in de toekomst in harmonie kunnen samenleven en dat het Vrije Woord in al zijn glorie hersteld zal worden.

 Lees: http://www.muziekwereld.com/rec-yasmin_levy.1.htm
Luister: http://cgi.omroep.nl/cgi-bin/streams?/nps/output/nsjf2007/concert_yasminlevy.wma
Vooral het lied Jeruzalaim spreekt me aan, mede omdat ik dit lied -gezongen door een ex-vriendin – vele malen in spannende tijden* heb mogen beluisteren.
Alvast een vrolijk kersfeest en een goed uiteinde,
Peter Siebelt

December 2007.

 * Een artikel uit april 2004 in het blad Christenen voor Israël. Terrorismedeskundige Peter Siebelt over de financiering van terreur

In de jaren zestig beveiligde hij de Joodse gemeenschap in Amsterdam. Tegenwoordig doet hij onderzoek naar het internationale terrorisme. Peter Siebelt (58) is de best gedocumenteerde terrorismedeskundige van Nederland. Deze vriend van Israël doet een boekje open over het netwerk achter de PLO, de antizionisten binnen de kerken en de jonge jaren van Gretta Duisenberg. ‘Zonder de linkse Joden had de PLO weinig kans van overleven gehad.’

 Siebelt en de Joden, het is een relatie die teruggaat tot de tweede helft van de jaren zestig. In die periode regelt hij de bewaking in een Joodse volksclub in Amsterdam, die wordt gerund door een ex-officier uit het Israëlische leger. Het is de tijd dat de Joodse gemeenschap in Nederland wordt opgeschrikt door een serie bombrieven. Siebelt houdt bij de deur van de club een oogje in het zeil. ‘Als er agressieve Arabieren binnenkwamen,’ zegt de joviale Limburger in zijn Loosdrechtse kantoor, ‘dan hielp ik ze met uh “zachte dwang” naar buiten.’ Er traden Israëlische zangers op zoals Motke Dagan en Miriam Zairi. ‘Prachtige muziek!’ roept Siebelt, die in deze periode zijn liefde opvatte voor de Joodse staat. In de woorden van de onderzoeker: ‘dat kleine landje, dat als een soort westerse enclave binnen de Arabische wereld probeert te overleven’. Zowel voor- als tegenstanders van Israël passeerden de gespierde beveiligingsman om iets te drinken in het Joodse etablissement. ‘Waarbij ik moet aantekenen dat beide categorieën bestonden uit Joden,’ aldus Siebelt. ‘Helaas zijn juist veel Joden betrokken bij de strijd tegen de Joodse staat.’ In de jaren zestig ziet Siebelt ook hoe demonstranten in Amsterdam de Amerikaanse vlag verbranden. ‘Ik was verbijsterd. Mijn Amerikaanse vader was een van de bevrijders van ons land.’ Zijn boosheid over het anti-Amerikanisme brengt de beveiliger ertoe onderzoek te gaan doen naar de wortels van deze haat. Zo ontwikkelt Siebelt zich tot een vooraanstaand terrorismedeskundige, die regelmatig door journalisten wordt geraadpleegd. Zelf geeft hij zijn eigen nieuwsbrief uit, waarin wetenswaardigheden staan die je niet in de reguliere pers zult terugvinden. Ook heeft Siebelt twee boeken gepubliceerd. Het eerste, Eco Nostra, gaat over de moord op Pim Fortuyn. Het tweede is de levensbeschrijving van het pro-Palestijnse Tweede-Kamerlid Wijnand Duyvendak (GroenLinks).

Grote rolDoor zijn diepgaand onderzoek kwam Siebelt in de loop van de jaren zeventig tot de conclusie dat de communisten een grote rol speelden in de anti-Amerikaanse agitatie. ‘De Russische en Oost-Duitse geheime diensten waren de boel aan het opstoken. De groeperingen die acties tegen Amerika voerden, begonnen in dezelfde periode haat te zaaien tegen Israël. Palestijnse terroristen werden getraind en gefinancierd door het Oostblok. Zionisme werd gelijk gesteld aan imperialisme. En via diverse pressiegroepen in de westerse landen vonden deze ideeën hun weg in steeds bredere kring.’ Met name wijst Siebelt naar het Institute of Policy Studies (IPS) in Washington, een extreem-linkse denktank, waar ook Nederlandse PvdA-politici bij zijn of waren betrokken. ‘In dit netwerk kwam Gretta Duisenberg terecht. Ze werd een goede vriendin van de Palestijnse intellectueel Edward Said. Deze professor staat op film terwijl hij stenen gooit naar Joodse nederzettingen. En Mushtaq Malik, de grootste Pakistaanse drugsleverancier in Nederland, zocht haar naar eigen zeggen regelmatig op in haar woning.’ De tentakels van het IPS reiken ver. In de lente van 1985 legt de Amerikaanse senator John Kerry – de huidige presidentskandidaat voor de Democraten – een bezoek af aan het marxistische Nicaragua. Zijn reis is georganiseerd door het IPS. Siebelt maakt zich zorgen over de populariteit van Kerry. ‘Het ziet er niet goed uit voor de wereld wanneer Kerry wordt verkozen – en zeker niet voor Israël. Gezien de achterban die hem steunt, moet hij als president wel grote concessies gaan doen aan de Palestijnen.’ Hij voegt eraan toe: ‘De belangrijkste leden van het IPS hebben een Joodse achtergrond. Zonder de linkse Joden had de PLO weinig kans van overleven gehad.’

Schoeneninzameling Volgens Siebelt spelen ook veel kerken een belangrijke rol in het IPS-netwerk. ‘In de periode voor de intifada steunde de Wereldraad van Kerken, waarin Nederlanders een invloedrijke spelen, organisaties die onrust zaaiden en haat kweekten in de Palestijnse gebieden; deze clubs waren machtscentra van de PLO.’ Onder invloed van de door Siebelt genoemde manipulators neemt de sympathie voor Israël binnen de kerken met de dag af. Wat kunnen christenen volgens de onderzoeker doen om het tij te keren? Siebelt: ‘Wanneer er weer eens geld wordt opgehaald voor zielige Palestijnse kindjes, stel dan een paar kritische vragen. Welke organisatie organiseert de collecte? Bij welke organisatie in de gebieden komt het geld terecht? Gaat het om organisaties die zich enkel inzetten voor gezondheidszorg of armoedebestrijding, dan is er niks aan de hand. Maar gaat het om actievoerders die hun organisaties gebruiken om te strijden tegen de Joodse staat, dan moet er onmiddellijk protest worden aangetekend. Ook is het belangrijk dat christenen met een hart voor Israël elkaar waarschuwen voor kwalijke praktijken.’ Uit een mapje haalt hij een strooibiljet. De tekst luidt: ‘De stichting Vrede Hulp Midden-Oosten organiseert in uw gemeente een grote kleding- en schoeneninzamelingsactie. De opbrengst van deze actie zal gebruikt worden ter ondersteuning van projecten gericht op de behoeften van arme mensen.’ Siebelt: ‘Klinkt allemaal heel mooi, nietwaar? Wie wil nu niet arme mensen helpen? Maar uit onderzoek bleek dat het ging om een actie van de Palestijn Ibrahim Al-Baz, een vroegere explosievensmokkelaar voor de PLO, en zijn maat dominee Visser. Maar dat konden de christelijke gezinnen in het plattelandsdorpje waar deze oproep werd verspreid niet weten.’ Siebelt besluit zijn verhaal met een laatste waarschuwing. ‘Denk nu ook niet dat zogeheten “goede doelen” die van de overheid uitgaan, altijd zo kosjer zijn. Juist de Nederlandse overheid is een belangrijke financier van Arafat, die nog steeds terroristen onder zijn vleugels heeft.’

Het aftellen voor een nieuwe politieke moord is begonnen

December 2007

 

http://www.ad.nl/binnenland/article1864904.ece

 

http://www.elsevier.nl/nieuws/laatste_24_uur/artikel/asp/artnr/182053/

 

http://anti-wilders.hyves.nl/

 Het aftellen voor een nieuwe politiek moord is begonnen. De geschiedenis (mei 2002) herhaalt zich.